این رو چند وقت بود كه میخواستم بنویسم و مطمئن هم نیستم كه کپی کردن عین متن کتاب در بلاگ کار درستی یا نه
اما براتون نوشتم.
من و اندوهم به یکدیگر مهر می ورزیدم، و جهان گرداگردمان را هم دوست میداشتیم؛ زیرا كه اندوه، دل مهربانی داشت و دل من هم از اندوه مهربان شده بود.
هر گاه من و اندوهم با هم سخن میگفتیم، روزهامان پرواز می کرد و شبهامان آکنده از رویا بودند؛ زیرا كه اندوه زبان گویایی داشت و زبان من هم از اندوه گویا شد بود.
هرگاه من و اندوه با هم آواز میخواندیم، همسایگان ما کنار پنجره هاشان می نشستند و گوش میدادند زیرا آواز های ما مانند دریا ژرف بود و آهنگ هایمان پر از یاد های شگفت.
هرگاه من و اندوهم با هم راه می رفتیم مردمان ما را با چشمان نگران مینگریستند و با کلمات بسیار شیرین با هم نجوا میکردند. بودند کسانی كه از دیدن ما غبطه میخوردند، زیرا كه اندوه چیز گرانمایه ای بود و من از داشتن او سرافراز بودم.
ولی اندوه من مرد چنانچه همه چیزهای زنده می میرند، و من تنها مانده ام كه با خود سخن بگویم و با خود بیندیشم.
اکنون هرگاه سخن میگویم سخنانم به گوشم سنگین می آیند.
هرگاه آواز میخوانم همسایگانم برای شنیدن نمی آیند.
هر گاه هم در کوچه راه میروم کسی به من نگاه نمی کند.
فقط در خواب صداهایی می شنوم كه با دلسوزی می گویند: ببینید این مرد همانست كه اندوهش مرده است.
از کتاب دیوانه اثر جبران خلیل جبران
