روزگاری‌ست که ما را نگران می‌داری

در نهایت همان که می‌ماند
همان نگاهت است که می‌خواند
همان یکی که داشت آواز سر می‌داد و رد می‌شد
حواس نگاهت به آوازش بود و ندید که چه بسیار ما که نگه داشتیمو گوش سپرده‌ایم به آواز نگاهت